Wyjazd na ten koncert, to w moim przypadku była sprawa bardzo spontaniczna. Tak naprawdę do ostatniej chwili były obawy, czy aby na pewno uda mi się pojawić w Proximie. No w zasadzie najpierw chodziło o Palladium. Nie do końca wiem czemu całość została przeniesiona w inne miejsce. Nie zamierzałem płakać jednak z tego powodu, bo sama wizja ujrzenia Neurosis na żywo była najważniejsza. Przed Proximą okazało się, że tłum jest naprawdę sporych rozmiarów. Kolejka ciągnęła się z dwóch stron i wejście do klubu chwilkę mi zajęło. Udowodniało to tylko o randze wydarzenia. Potem lekkie zamieszanie z biletami, ale już po chwili mogłem się raczyć zimnym piwkiem i spokojnie czekać na rozpoczęcie koncertu.

Kilkanaście minut po osiemnastej na scenie pojawił się support. O Terra Tenebrosa wiedziałem tyle, co nic. Nastawienia nie miałem więc żadnego. Co się miało wydarzyć niechaj się wydarzy. Pięciu zakapturzonych i zamaskowanych gości od początku bez zbędnych ceregieli rozpoczęli swój szoł. Niestety brzmienie lekko na tym występie niedomagało, co na szczęście nie przeszkodziło mi wyłapać kilku ciekawych fragmentów. Fragmentów, które stały się przyczynkiem do wnikliwszego zapoznania się z twórczością tego zespołu. Ich muzyka na żywo wypada bardzo mrocznie. Jest odhumanizowana, pozbawiona ciepła. Mrok, chaos i zwodniczo przestrzenne fragmenty. Niecała godzina minęła bardzo szybko i przyznać trzeba, że Terra Tenebrosa zostawiła po sobie bardzo dobre wrażenie, za co zebrała trochę braw.

Emocji, jakie kłębiły się we mnie przed występem Neurosis żadne słowa nie są w stanie wyrazić. To miał być dla mnie koncert roku i inny scenariusz nawet nie był przeze mnie brany pod uwagę. Coś takiego jak rozczarowanie nie wchodziło w grę. Jak się miało okazać, bardzo słusznie, że nie wchodziło. Bez zbędnych ceregieli Neurosis pojawiło się na scenie i zaczęli od miażdżącego „My Heart For Deliverance”. Doskonałe brzmienie, oszczędna gra świateł i klimat, który w każdej sekundzie porażał. Muzycy jak w amoku. Udzieliło się to widzom, którzy za zaangażowanie odpłacili zespołowi żywiołową reakcją. Nic porozumienia nawiązała się momentalnie. Pasja to najlepsze słowo opisujące grę zespołu. Ci już nie młodzi panowie to po prostu klasa sama w sobie. Neurosis to zespół, który nie potrzebuje wydumanych scenografii, żartów sypiących się ze sceny. Oni przemawiają dźwiękami, a każdy słucha ich i chłonie jak gombka. Z ostatniej płyty poleciały jeszcze „At The Well”, „We All Rage In Gold” i „Bleeding The Pigs” ( fenomenalne wykonanie!). Scott Kelly przeżywający show, jakby od tego miało zależeć jego dalsze życie. Skrupulatnie też przegonił „fotoreporterów”, co w/g mnie było bardzo słuszne. Takie koncerty się słucha i chłonie całym ciałem, a nie nagrywa telefonem czy też robi zdjęcia przy okazji wciskając się ludziom na siłę przed nos. Steve szalał jak za młodu! Facet jest niezniszczalny. Po prostu geniusz. Bohaterem był Noah Landis. Aż dziw, że jego zestaw się nie rozleciał. Sadził gromy za jego pomocą w publikę po prostu fenomenalnie. Tego wieczoru mogliśmy jeszcze posłuchać „Times of Grace”, „The Tide” i zagrany na sam koniec „Locus Star”, na zakończenie którego struny w gitarze Steve’a poszły w pizdu. Zaiste piękny moment. Ta relacja w żadnym wypadku nie odda emocji, jakie unosiły się tego dnia w Proximie. Szczelnie wypełnionej Proximie dodam. Dowiodło to jak WIELKIM zespołem jest Neurosis. Udowodnili to dźwiękami. Bisów nie było. Zupełnie oszołomiony wyszedłem z klubu i kilka dni zajęło mi dojście do siebie. Świadomość uczestniczenia w czymś magicznym pozostanie jednak we mnie do końca moich dni. Dziękuję Neurosis. Do zobaczenia. Oby jak najszybszego.