"Black Mouths" to moje pierwsze spotkanie z The Prestige. Absolutnie nie miałem pojęcia czego mogę się po tym zespole spodziewać. Na początku więc solidnie przeszukałem przepastne knieje internetu. The Prestige anonsuje się jako zespół nie grający deathcore’a. Odważnie i od razu to zaznacza. Słowa te znajdują zdecydowanie potwierdzenie w muzyce zespołu, gdyż jeśli ktoś spodziewa tu się deathcore’owego pitolenia to będzie srodze zawiedziony. Małym drogowskazem co też kapela gra niech będzie fakt, że w ostatnim czasie grała z gigantami popierdolonego grania, czyli The Dillinger Escape Plan. To jednak tylko jeden z zespołów, których wpływy wyłapiecie bez żadnego problemu. Innymi kapelami, które wyraźnie mają wpływ na kapelą są m. in. Converge, Mastodon czy też np. Light Pupil Dilate. Właśnie z tym ostatnim zespołem The Prestige może stanąć ramię w ramię. Nie jest to ekstraklasa popierdolonego grania, ale niezwykle silne zaplecze, które korzystając z dorobku największych potrafi stworzyć coś ciekawego. Tutaj też pojawia się w mojej głowie jeden problem z odbiorem tego albumu. Z jednej strony jestem zachwycony aranżami, pomysłami instrumentalnymi muzyków. Schylam głowę w głębokim pokłonie przed umiejętnościami panów muzykantów. Zachwycam się pozornym chaosem, który po kilku przesłuchaniach układa się w logiczną całość i potrafi oczarować. Z drugiej strony daleki też jestem od tego, aby uznać płytę za wybitną tylko dlatego, że ktoś tu gra połamane rytmy i karkołomne figury na gitarze. Samym wariactwem nie buduje się wielkości zespołu. Przeszkadza mi też trochę tak nachalne odwoływanie się do twórczości innych, co jest mocno słyszalne już od pierwszych dźwięków albumu. Zdaję sobie sprawę, że w tego typu graniu zostało już powiedziane naprawdę wiele i trudno tu o jakieś nowe, zaskakujące elementy. Jednak cały haczyk tkwi w tym, że pomimo tak nachalnych skojarzeń tego albumu słucha się z przyjemnością i chce się go słuchać jak najczęściej. Udało się muzykom z rzeczy bardzo znanych, porządnie osłuchanych stworzyć album, który nie powala co prawda oryginalnością, ale zdecydowanie będzie potrafił wkupić się w łaski każdego kto uwielbia zespoły wymienione wyżej. Tak jak już napisałem The Prestige to nie jest ekstraklasa, ale wraz z np. Light Pupil Dilate stanowi potężne zaplecze, które potrafi również tworzyć rzeczy ciekawe mimo, iż w żadnym wypadku nie oryginalne. Jednak jakoś specjalnie mi to nie przeszkadza. Oryginały są co prawda tylko jedne, ale udana kopia też potrafi ucieszyć moje serducho. No dobra z tą kopią przesadziłem, gdyż The Prestige zwyczajnie obficie korzysta z dorobku innych. Tak czy siak polecam ten album każdemu kto lubi zespoły zasilające Departament Grania Popierdolonego.
Lista utworłó
1. The Truth
2. Burn Down Vegas
3. Ballroom
4. Crane Flies
5. Pluie
6. The Never Ending End
7. Forward
8. Backward
9. A Thousend Trees In My Closet
10. Hooks and Lips
Ocena: 8/10