Ivy powrócił do Polski i zaowocowało to powrotem do życia Serpentii. Czy warto było siedem lat czekać na powrotny materiał tego zespołu? Oczywiście, że było warto. Sam materiał i jakość jego wydania, jak i zadbanie o wszelkie szczegóły udowadnia to doskonale. Po pierwsze album został znakomicie wydany. Posiadam i opisuję tu wydanie w postaci edycji limitowanej, w skład którego wchodzi, oprócz podstawowej płyty cd, fajnie wydana książeczka, ciekawy, skromny komiks (!) oraz dodatkowa płyta dvd, która zawiera całą masę ciekawych materiałów. W tym temacie spory plus dla zespołu. Drugim i najważniejszym elementem jest muzyka. Ivy i spółka postarali się aby również w tym temacie krążek był dopracowany do granic możliwości. Słychać wiele godzin spędzonych w sali prób, hektolitry potu wylanego podczas pracy nad albumem. Muzycy postarali się aby wszystko zgadzało na albumie jak najlepiej. Każdy kawałek jest dopracowany w najdrobniejszym szczególe, żaden nie nudzi i pozwala się odkrywać przez długi czas. To sprawia, że tego materiału chce się zwyczajnie słuchać. Mnogość inspiracji to jedno, ale drugie to poskładanie ich w zwarte, wciągające utwory. Co zawierają kompozycje? Całe pokłady znakomitych riffów, którym groove nie jest obcy, olbrzymie pokłady zajebistych melodyjnych partii, które stanowią bardzo mocną część tego albumu. Z jednej strony słychać, że to ten sam zespół, a z drugiej wpływy pokazują nowe rejony, które zespół ma zamiar eksplorować. Weźmy choćby taki "Pain No More", gdzie wpływy Petera Steele’a i jego Type O Negative są słyszalne doskonale. Z drugiej strony zespół znakomicie odnajduje się w nowoczesnym death metalu, czego przykładem może być fenomenalny "Exile". Poraża mnie złożoność aranżacyjna tego materiału. Zwyczajnie schylam głowę w głębokim pokłonie nad ogromem pracy wykonanej przez muzyków. Trzecim elementem, który również jest dopracowany w każdym szczególe, są teksty. Ivy nie omieszkał napisać kapitalnej historii, która składa się na album koncepcyjny, opowiadający historię Rafaela. O co w tym wszystkim chodzi? Odsyłam do tekstów i wprowadzenia. Czwartym elementem jest brzmienie. Wszystko słychać idealnie, każdy instrument ma swoje miejsce w muzyce Serpentii. Zespół przyłożył się do pracy nad brzmieniem i to słychać. Oprócz czystości brzmienia, nie brakuje tu także ciężaru i agresji. ęwietnie się słucha tych kompozycji w takiej oprawie brzmieniowej. No i na koniec zostawiłem sobie dwie rzeczy. Jedna pozytywna, druga niekoniecznie. Udział pana Krzysztofa Globisza oceniam jak najbardziej na plus. Pal licho to, że na pewno to doskonała reklama. Najważniejsze, że kompozycja "Psalm Bezskrzydły", w której pan Globisz podkłada głos jest doskonała. Ciarki murowane. Natomiast na minus oceniam, upchnięty na końcu płyty, cover Depeche Mode. Rozwala to trochę album. Po tak doskonałym zamknięciu w postaci w/w utworu nic już tu nie jest potrzebne. Trochę burzy ten kawałek klimat, ale inną sprawą jest to, że to udany cover. Serpentia powróciła i jest to powrót ze wszech miar udany. Jak wracać to z przytupem i Serpentia właśnie tak zrobiła.
Lista utworłó
1. Archangel
2. On The Wings of Destiny
3. Proclamation of Tragedy
4. Hole In The Soul
5. Pain No More
6. Exile
7. Death is My Only Friend
8. Thorns From Savior’s Crown
9. For"The All"Reasons
10. Psalm Bezskrzydły
11. It’s No Good (Depeche Mode Cover)
Ocena: -9/10