Nie wiem dlaczego, ale już okładka tego wydawnictwa podpowiadała mi, że będzie ciekawie… Pierwszy odsłuch, pierwszy utwór… ba! pierwsze sekundy już to potwierdziły. Od samego początku zespół (projekt?) o intrygującej nazwie Eutanor rozpoczął zabawę, która miała chyba na celu zgwałcenie narządów słuchu odbiorcy i przy tym przeoranie jego płata skroniowego, odpowiedzialnego za odbiór dźwięków oraz rozumienie mowy. Umówmy się bowiem – te dźwięki nie są normalne! Brzmią jakby stworzone przez osobę niezrównoważoną, a w dodatku sprawiają wrażenie, jakby mogły destabilizować niczego nie spodziewającego się, „normalnego” słuchacza.

Pierwsze przesłuchanie „Assembling Tomorrow” pozostawiło mnie zszokowanym, skonsternowanym i …zmęczonym. Dlaczego zmęczony? Naprawdę nie jest łatwo przyjąć na klatę cała tą przytłaczającą masę pokręconych, chorych dźwięków, w których próżno szukać znamion tradycyjnych „piosenek”. Ciężko w zasadzie opisać jakoś jednoznacznie styl w którym porusza się Eutanor. Doom, drone, a może djent, albo matematyczny death metal, do tego jeszcze z jazzowym posmakiem? Sorry, próbowałem ale poległem, więc wybaczcie – nie potrafię tego zrobić. Wszystko opiera się tu na dziwnych, nieoczywistych partiach przesterowanych i zbasowanych gitar. Nie są to jednak żadne galopady (choć czasami szybsze motywy też się zdarzają), lecz głównie wolne, pełzające, rwane riffy, które trudno nazwać regularnymi. Gdy już człowiek uczepi się jakiegoś w miarę powtarzalnego motywu, który wydaje się zrozumiały dla jego ograniczonego umysłu, to ten motyw zaraz znika gdzieś w napierającej lawinie połamanych gitar. Do tego dochodzą jeszcze partie perkusji, która stopniem skomplikowania niczym nie ustępuje gitarom. Jakieś dziwne podziały, nienaturalne bicia, niestandardowe przejścia, a wszystko to jeszcze chwilami jakby rozjeżdżało się z gitarami. Całość okraszona jest jeszcze całkiem sporą ilością przeróżnych sampli, dziwnych odgłosów, dźwięków… Brawa, jakieś przemówienia, krzyki ludzi, kobieta wygłaszająca coś beznamiętnym głosem… no i te chore, obłąkane wokale. Ciężko to wszystko początkowo przyswoić, dlatego dopiero z czasem zacząłem się do tego materiału przekonywać. Kilka razy zdarzyło mi się odbić od niego i nie dotrwać do końca, ale im więcej razy go słuchałem, tym bardziej mi się podobał. Nie wiem co jest w tym szaleństwie, ale na pewno jest to coś wciągającego i wyjątkowego. Chwilami, a może nawet dłuższymi fragmentami brzmi mi to wszystko jak jakaś upiorna improwizacja, a były też momenty, że miałem wrażenie że to jakieś absurdalne słuchowisko. Co ciekawe, cały ten duszny i odhumanizowany, kosmiczny klimat, jaki towarzyszy nam przez cały czas trwania tej płyty nie jest poparty jakimś sterylnym, wygładzonym brzmieniem – wręcz przeciwnie! Całość brzmi bardzo „żywo” i naturalnie, chwilami nawet jak zapis jakiegoś jam session.

Tak naprawdę strasznie trudno jest pisać o tej muzyce, tego po prostu trzeba posłuchać! I nie zrażajcie się, jeśli pierwszy odsłuch przyniesie wam tylko niepokój i ból głowy. Z czasem da się do tego przywyknąć, a nawet (jak w moim przypadku) polubić i docenić te chore dźwięki.

Wyd. Piekło‡Niebo, 2023

Lista utworów:

1. To Be Animate
2. Distinctions
3. Edpoint Charlie
4. Faded into Obscurity
5. Nested Like the Russian Dolls
6. Assembling Tomorrow
7. Statues of Antiquity
8. Far Beyond the Sun
9. Looking into Atoms
10. Become a Human

Ocena: ???/10