Specjalizująca się w „mniej oczywistych” black metalowych produkcjach francuska Les Acteurs de l’Ombre Productions pod koniec ubiegłego roku wypuściła na światło dzienne drugi album również francuskiego Cepheide. Pisząc o „mniej oczywistych” produkcjach mam na myśli zamiłowanie francuskiej stajni do szukania „dziwactw” i zespołów poszukujących czegoś nowego w czarnych dźwiękach. Tak się składa, że „Les échappées” to już któryś album, który trafia w moje łapska z tejże wytwórni i obiektywnie muszę przyznać, że większość z tych albumów zdecydowanie wybijało się ponad przeciętność i takie same oczekiwania miałem wobec Cepheide.
Można rzec, że jak przystało na wydawnictwa sygnowane logiem Les Acteurs de l’Ombre Productions, „Les échappées” nie należy do banalnych. Sam wpadłem w pułapkę, nawet do tego stopnia, że po pierwszym przesłuchaniu dźwięków stworzonych przez Gaetan’a Juif’a miałem ochotę „przejechać” się po tym albumie, ponieważ mnie zmęczył. Człowiek jednak siedzi już ponad ćwierć wieku w tej muzie i te lata nauczyły mnie, że nie należy muzyki oceniać zbyt pochopnie. Zatem „”Les échappées” dostał kolejną szansę, następnie kolejną itd. Każde kolejne wsłuchiwanie się w ten krążek otwierało kolejne drzwi i za każdym razem dostrzegałem „smaczki”, które gdzieś umknęły przy poprzednim obcowaniu z tym albumem.
Sześć utworów wchodzących w skład drugiego pełniaka Cepheide można określić mianem klimatycznego/kosmicznego black metalu. Mnóstwo w tej muzie klawiszy, które tworzą naprawdę ciekawy klimat i budują atmosferę przez cały czas trwania albumu. Nie brakuje na „Les échappées” również przyspieszeń, ale będąc szczerym to te wolniejsze, podniosłe momenty wywarły na mnie dużo lepsze wrażenie. Natomiast od pierwszego przesłuchania nie mogę zdzierżyć partii wokalnych. Nic mnie tak nie wkurwia w black metalu jak takie wokalizy. Kojarzy mi się to z płaczącym człowiekiem pizdą,  użalającym się nad swoim losem. Tego typu jęki słychać na płytach ze szczerze znienawidzonym przeze mnie tzw. depresyjnym black metalem. Aż krew się we mnie gotuje słysząc te odgłosy. Cały czas słuchając „Les échappées” staram się je lekceważyć i nie zwracać na nie uwagi, niestety, nie jest to łatwe. Mam wrażenie, że przy tych „emo” jękach ten album wiele traci. Najgorsze, że towarzyszą one nam przez cały czas trwania albumu, jedynie w zamykającym płytę „La nausée” pojawia się niski, czysty męski wokal, który „robi” kapitalną robotę. I tak sobie myślę, że gdyby tego rodzaju wokal pojawiał się częściej, to ten krążek jeszcze bardziej zyskałby w moich oczach. Uważam, że ten czysty głos buduje potężniejszy klimat niż te wyjące, płaczące i okropnie monotonne wycie.
Tak czy inaczej, muzyka zawarta na „Les échappées” wymaga sporej uwagi i należy jej (tfu) poświęcić trochę czasu. Zdecydowanie to nie jest album z gatunku tych, który może być muzyką w tle. Zbyt dużo się tutaj dzieje i jest czego słuchać. Gdyby nie te wokale byłoby bardzo dobrze, a tak jest dobrze z dużym plusem (w szkolnej skali).

Wyd. Les Acteurs de l’Ombre Productions, 2021

Lista utworów:

1. Le sang
2. L’oubli
3. L’ivresse
4. Les larmes
5. Les cris
6. La nausée

Ocena: -8/10

https://www.facebook.com/cepheide