Pinn Dropp dopiero co, dosłownie kilka dni temu zagrali koncert jako support Marillion w ramach Marillion Days w Łodzi. I myślę, że zgromadzona tam publiczność nie miała raczej prawa być z tego faktu niezadowolona, bowiem stołeczna formacja przede wszysktim gra dobrze, po drugie – w stylu dosyć bliskim gwieździe wieczoru. Czyli rock progresywny. Mroczne, bardzo ciekawe intro może sugerować, że będą nas tu czekały jakieś cięższe dźwięki, ale nie. Te niespełna pół godziny muzyki to stary, dobry prog, z rozbudowanymi partiami gitar i klawiszy. Momentami brzmi to jak jakiś zaginiony materiał Marillion nagrany między „Clutching at straws” a „Season’s end” – są tu zarówno naprawdę robiące wrażenie dynamiczne pasaże, charakterystyczne dla „rybiej” ery Marillion, jest też dużo po prostu ładnych melodii. Również fanom Pendragon w kilku miejscach serduszka mogą zabić mocniej, zaś wokalista może nie forsuje jakoś bardzo głosu, ale śpiewa pewnie a linie wokalu są ciekawe. Jeśli chodzi o muzykę można by się przyczepić do dwóch rzeczy – no nie jest to najoryginalniejsze granie, to raz, a dwa – może mi się wydaje, ale bębny są jakby za bardzo wyciągnięte do przodu w miksie. Dwa ostatnie, najdłuższe na tej EP numery mimo solidnego czasu trwania nie nudzą się ani trochę i całkiem sporo się w nich dzieje, jednak bez bezsensownych miliardów dźwięków. W tym (neo)progresywnym światku nietrudno o przerost formy nad treścią, niezamierzenie śmieszny pompatyczny chaos i zwyczajny kij w tylnej części ciała – tu tego wszystkiego nie ma. Są za to dobre numery, zagrane przez bardzo sprawny zespół. Jedynie co, to może nie zaszkodziłoby jednak trochę więcej dynamiki, ale to w przypadku dłuższego wydawnictwa. Na które po odsłuchu „…Calling from Some Far Forgotten Land” czekam z niecierpliwością.

Wyd. Music and more records, 2022

Lista utworów:

1. The Call
2. Vortex
3. Cluster
I. Posses the Light
II. Quest for the Stars
III. Long Way Home
4. Always Here

Ocena: -8/10

www.facebook.com/PinnDroppOfficial