Do tej pory nie miałem okazji zapoznać się z muzyką Arckanum. Jakoś omijała mnie dość szerokim łukiem, ale i ja nie robiłem za wiele, by tą sytuację zmienić. No tak czasem losu koleje się układają. Prawda? No ale do rzeczy. Jeśli dobrze liczę to dziewiąty album Arckanum i jak ma się do poprzednich wydawnictw to niestety Wam nie powiem, ale zacznę może od tego że „Den Förstfödde” nie wszedł mi na początku kompletnie i nim album zaskoczył, musiałem poświęcić mu nieco uwagi, gdyż pomimo użycia dość prostych środków nie jest to album „łatwy”. Black metal który rozlewa Arckanum nie jest z tych, przy których chodzi nóżka piekielny wystukując rytm. Nie jest to album, przy którym otwierać będziemy swoje żyły, chłostani zimnym wiatrem północy. Muzyka na „Den Förstfödde” jest mroczna i na swój sposób zagęszczona, z drugiej zaś strony jakoś tak stonowana. Sam nie wiem jak to nazwać, więc muszą Wam takie opisy i porównania wystarczyć. Płyta ma w sobie coś z osobliwego, pogańskiego rytuału, dużo w niej medytacji, jakiejś duchowości i, że tak to nazwę, „zawieszeń” gdy dryfujemy w tych mrocznych morzach północy… Płyta rozpoczyna się transowo (taki też klimat unosi się nad całym materiałem), album rozlewa się powoli, pozwalając nam nasiąkać dźwiękami stopniowo, warstwa po warstwie odkrywając nam swe tajemnice które musimy posiąść chcąc go zrozumieć. Owszem nie brakuje tu black metalowej sieczki ale nie są to zimne, okaleczające ciało riffy które stawiają kłaki na ciele. Melodykę w nich zawartą jak nogi cnotki, nazwałbym ciemną, schowaną w półmroku który wypełnia gryzący dym ogniska płonącego w jakimś szałasie ukrytym gdzieś w niedostępnych lasach Szwecji. Co jeszcze mogę powiedzieć na temat tego albumu to to, że Arckanum w dość szeroko rozstawionej klamrze zamyka czarną sztukę jaką tu nam prezentuje. Niby to proste granie ale na swój sposób ambitne, nietuzinkowe i bardzo malowniczo ukazujące się szczególnie w tych utworach, gdzie prowadzi nas tylko np. gitara basowa, której towarzyszy zimny wiatr i zawodzące w tle jakieś instrumenty ludowe. Owa ludowość przędzie się nieśmiało w utworach Arckanum, jest delikatnie wpleciona gdzieś w dźwiękowe „pomiędzy” – ale nie tak z przytupem tylko w bardziej mrocznej, niepokojąco- smutnej odsłonie. Co mi jakoś nie siedzi w tym albumie (pomimo że powinniśmy traktować go jako całość razy dwa, gdyż jest to koncept album poświęcony mitologicznemu Jörmungandrowi) to solówki, które nie pasują klimatem tu w ogóle do tła, na którym się wybijają. Jest tych miejsc niewiele ale kłują moje ucho w sposób na tyle drażliwy że ten fakt zaznaczyć muszę. Teksty zaśpiewane w języku Szwedzkim dają ciekawy wydźwięk całości. Poza tym może bez szaleństwa, może bez zachwytów, ale Arckanum „Den Förstfödde” oceniam pozytywnie jako początek drogi, którą zamierzam razem z tą nazwą w przyszłości przebyć skok robiąc w przeszłość…

Wyd. Folter Records, 2017

Lista utworów:

1. Den förstfödde
2. Nedom etterböljorna
3. Likt Utgårds himmel
4. Ofjättrad
5. Ginnmors drott
6. Låt Fjalarr gala
7. Du grymme smed
8. Kittelns beska

Ocena: 7/10

https://www.facebook.com/Arckanum.Official/