W sumie nie mam nic przeciwko recenzowaniu płyt zespołów, których nie miałem okazji wcześniej poznać. Zawsze jest przecież szansa, że człowiek odkryje coś ciekawego, coś co może okazać się strzałem z przysłowiową dychę i na stałe wejść w poczet zespołów, którymi zainteresowanie nigdy nie spadnie poniżej wysokiego poziomu. Czy tak będzie w przypadku Dystrophy, którego to wcześniej nie miałem okazji posłuchać choćby przez minutę? Otóż nie bardzo. W mojej opinii „Wretched Host” jest albumem co najwyżej przeciętnym. Fakt, umiejętności poszczególnych muzyków są na wysokim poziomie, a przecież w technicznym death metalu jest to niezwykle ważny aspekt, który dla sporej części fanów takich dźwięków jest wprost najważniejszy. U mnie nie jest. Jasne, że nie oczekiwałem tu żadnej prostej łupanki, ale jednak liczyłem na coś więcej niż to co tutaj jest zawarte. Na pozór może się wręcz wydawać, że muzyka wypełniająca drugi pełny album amerykańskich onanistów jest co najmniej dobra. W początkowych fragmentach potrafi przytłoczyć, przygnieść na tyle skutecznie, że nie ma szans na chłodną analizę. Dopiero po jakimś czasie, po przyswojeniu agresywnych rzeczy, zaczyna się dostrzegać minusy albumu. Tych niestety jest tu całkiem sporo. Wyraźnie w uszy rzuca się pęd ku komplikacji poszczególnych fragmentów, ale w tym wszystkim zapomniano o napisaniu naprawdę dobrych kawałków. Co z tego, że poszczególne fragmenty są w stanie przyłożyć w twarz, gdy już po chwili Dystrophy zaczyna kombinować i wtedy zaczynają pojawiać się ziewy. Za dużo tu kombinacji, na siłę udziwniania i komplikowania tego, co absolutnie nie powinno być na siłę wyginane na wszelkie możliwe strony. Doprawdy, czasem wystarczy zagrać prościej i efekt będzie o wiele skuteczniejszy. Tak samo sprawa ma się z wydłużaniem utworów. Oj, dzieje się w tym elemencie bardzo wiele, ale niekoniecznie są to rzeczy dobre. Nie mogą oprzeć się wrażeniu, że gro tych motywów powstało na siłę, tak aby pokazać, że oto Dystrophy to szalenie płodny i otwarty na przeróżne dźwięki zespół. Wyszły z tego niezłe nudy. Trudno wytrzymać przez cały czas trwania „Wretched Host” w jednakowym skupieniu. Ba, jest to wręcz zadanie niewykonalne. Złapałem się się nawet na tym, że podświadomie robiłem podczas słuchania coś innego, a dźwięki gdzieś tam sobie w tle leciały. Nie jest jednak tak, że wszystko tu jest nijakie. Są tu fragmenty, gdy naprawdę całość przyjemnie gniecie i wtedy czuję, że ma ten zespół naprawdę spory potencjał. Pozostaje im jedynie przemyśleć swoją muzykę, wyciągnąć wnioski, wybrać z niej to co najlepsze i w przyszłości po prostu napisać lepszą, bardziej zwartą muzykę. Na razie jest mocno przeciętnie. Nie zachęcam gorliwie do kontaktu z „Wretched Host”, ale jeśli jesteście zwolennikami takich właśnie dźwięków, to sprawdźcie materiał. Może znajdziecie tu zupełnie coś innego.

Wyd. Selfmadegod Records, 2014

Lista utworów:

1. Apex
2. Singularity
3. Within the Mind
4. Exoparasite
5. Wretched Host
6. Demise
7. Anhedonia
8. Nadir

Ocena: +5/10

https://web.facebook.com/DystrophyNJ