Geometria nieeuklidesowa, dziwne eony, nieznane Kadath, pełzający chaos, no z czym, lub też raczej z kim się to wszystko kojarzyć może? Oczywiście, że z Panem Howardem Phillipsem Lovecraftem!  Widząc tego typu tytuły i teksty w książeczce bardzo byłem ciekawy co też muzycznie do zaprezentowania ma francuska załoga Anthropia. Lovecraftem inspirują się całe hordy metalowców (inna sprawa, że najczęściej ogranicza się to do pokrzykiwaniu bez sensu o Cthulhu….), jednak największe wpływy tego pana widoczne są chyba u black i death metalowców. Tymczasem tutaj nic z tego, bowiem Anthropia gra w zasadzie dosyć typowy progresywny metal, jeśli już to najbliższy heavy metalowi. Ale znajdzie tu dla siebie coś i fan Dream Theater i zwolennik powiedzmy Opeth, ale i nawet miłośnicy neo-proga a’la Pendragon nie powinni narzekać, jeśli tylko  nie mają uczulenia na nieco mimo wszystko mocniejsze riffy od czasu do czasu. „Non-Euclidean Spaces” to typowy album koncepcyjny, z narratorem(w tej roli sam Arjen Lucassen z Ayreon!) z tekstami ale tez muzyką podporządkowaną pewnej myśli przewodniej. Przez co może ciężko tu wyróżnić konkretne fragmenty – choć np. mocarne riffy w drugim numerze robią wrażenie, podobnie jak momentami popisy basowe. Za główny wokal odpowiada pani Nathalie Olmi i jej śpiew skojarzył mi się dosyć mocno z Agnieszką Świtą, znaną z rock-oper Clive’a Nolana – Caamora i Alchemy. Muzycznie tez to nie jest tak odległe od tamtych produkcji, może nie jest to typowa rock-opera, ale klimat jest podobny a i przecież „She” Caamory też było oparte na klasyce literatury nazwijmy to awanturniczej. Oczywiście nie byłbym sobą, gdybym troszkę nie pomarudził – to że muzycy grać potrafią i pomysłów im nie brakuje a wokalistka ładnie śpiewa nie oznacza jeszcze, że mamy do czynienia z jakimś arcydziełem. Obok albumów progresywnych klasyków nawet nie ma sensu takiej płyty stawiać – nie ta klasa kompozycji, nie ta lekkość w grze instrumentalistów, całość mimo wszystko troszkę „kanciata”. Z drugiej strony jest to o całe eony lepsze od całej masy neo-progowców z uporem godnym lepszej sprawy produkujących rok w rok kolejne albumy (daruję sobie nazwy bo myślę głównie o polskich kapelach, a muzycy z tych kręgów ego miewają odwrotnie proporcjonalne do jakości swojej twórczości i jeszcze by który tu przylazł marudzić a po cholerę nam to?). Tak więc reasumując trzeci duży album francuzów to niby taki sympatyczny średniak, ale jednak jest tu ten pierwiastek tego „czegoś” co sprawia, że chętnie się do tego wraca. Może to wpływ przedwiecznych bóstw spoza czasu?

PS: Długo się wahałem nad ostateczną oceną, ostatecznie zdecydowałem się na siódemkę, ale ten plus jest baaaardzo duży, ok?

Wyd. Adarca records, 2015

Lista utworów:

01. Strange Aeons
02.The Melancholy Of R.C.
03.Silver Twilight Lodge
04.The Part Of Them In Me
05.Unknown Kadath
06.Seeds Of Decay
07.When The Stars Come Right
08. Crawling Chaos
09.The Snake Den
10.Lost In Time And Space
11.Fuoco
12.Credits

Ocena: +7/10

https://www.facebook.com/anthropiametal