W ostatnich latach można zaobserwować dużo powrotów mistrzów thrash metalowego łojenia do życia. Co prawda bardzo mało z tych come back’ów daje coś więcej oprócz zdeptania legendy i niezłych pieniędzy dla zespołu. Amerykanie co prawda nigdy nie zawiesili działalności, ale moim zdaniem tym krążkiem powrócili do pierwszej ligi ciężkiego grania. Anthrax zawsze był grupą dość elastyczną i nie miał żadnych problemów w odnalezieniu się w różnych konwencjach. Można wręcz powiedzieć, że jest zespołem poszukiwającym.
Nie inaczej jest na ostatnim wydawnictwie Wąglika. Najpierw jest miłe z lekka akustyczne intro, po którym następuje uderzenie w postaci "What Doesn’t Die". Szybki, bardzo melodyjny kawałek z piękną pracą podwójnych stopek perkusisty. Następny jest "Superhero", który tym razem budzi skojarzenia z Rammstein ze względu na początkowy riff i bardzo duży nacisk na rytmikę. Kolejny "Refuse To Be Denied" nie porywa, ale na pewno ujmy kapeli też nie przynosi. Singlowy "Safe Home" wprawił mnie w melancholijny nastrój. Ta pseudo ballada z wzruszającym tekstem skruszy niejedno męskie serce. Któż nie chce powiedzieć swojej drugiej połowie: "You Have Always Been My Safe Home…”. Szósty na track liście – "Any Place But Here" zaczyna się dość powoli, a następnie zamienia się w rasowy Wąglikowy utwór. Gra Charlie’go Benante na pewno jest niesamowicie płynna. Niezłe przejścia, piękna praca stopek oraz doskonałe brzmienie samych garów, które nadaje niesamowitej dynamiki muzyce powodują u mnie szybsze bicie serca. Jednym słowem, jest to kolejny silny punkt tego wydawnictwa. Zresztą czy ma ono jakieś słabe? „Nobody Knows Anything” dobrze wpisuje się w konwencję płyty, ale specjalnie się nie wybija. Następny jest "Strap It On". Swoją drogą nie dziwię się, że kiedyś Metallica chciała zatrudnić John’a Bush’a na wokalu, a pozwolić Hetfield’owi skupić się jedynie na gitarze. Z koleji w "Black Dahlia" zadziwić może fragment, który zdecydowanie nawiązuje do muzyki ekstremalnej. Mówię tu death, a w szczelności black metalu. Jest on bardzo krótki, ale powtarza się z kilka razy. Następny "Cadillac Rock Box" pokazuje czym jest rock’n’roll. Można wręcz powiedzieć, że trochę kołysze. To dziwne, ale tak jest. "Taking The Music Back" rozpoczynający się przy aplauzie tłumu zdecydowanie bardziej przesuwa środek ciężkości w kierunku tradycyjnego thrash metalu. Mamy tu całkiem niezły rwany riff, szybkie tempo no i oczywiście cholernie chwytliwy refren. "Crash" to tylko przerywnik pełniący rolę wprowadzenia do najbardziej kojarzącego się z nowoczesnym rockowym graniem – „Think About An End". Na koncertach ten kawałek na pewno będzie zabijać. Fundamentem kompozycji jest praca sekcji, a swoją strukturą kojarzy mi się z nu metalem. Jednak na pewno dj albo jakiegoś mc nikt tu nie doświadczy, a solidny przester i Sabbath’owy koniec mogą tylko budzić zazdrość u wielu innych grup. Ten niezwykle bogaty w różne brzmienia i wpływy album kończy "W.C.F.Y.A", który to jest wyrazistym zakończeniem tego dzieła.
Obcowanie z "We’ve Come For You All" jest jak podróż po pięknej, bogatej i bardzo różnorodnej krainie. Oby takich płyt powstawało jak najwięcej.

Lista utworóó
1. Contact
2. What Doesn’t Die
3. Superhero
4. Refuse To Be Denied
5. Safe Home
6. Anyplace But Here
7. Nobody Knows Anything
8. Strap It On
9. Black Dahlia
10. Cadillac Rock Box
11. Taking The Music Back
12. Crash
13. Think About An End
14. W.C.F.Y.A.
Ocena: 10/10