Ho, ho, ho! Coś mi się zdaję, że Herr Hil tym razem postanowił się zabawić w świętego Mikołaja. Brodę na pewno ma nie tak okazałą jak ten czerwony pasibrzuch, a czy preferuje czerwień? Tego nie wiem, ale za to na pewno prezenty rozdaje na lewo i prawo. Kolejny numer, kolejne perełki i kolejne, na szczęście niezbyt liczne, ale jednak zawsze niepowodzenia…
Jako, że są ferie, więc lud uczący się raduje zacznę od pozytywów. Niszczy, bo to chyba najlepsze określenie wywiad z Entombed. Można znaleźć w nim masę ciekawostek, a i luz, jaki prezentuje Ulf dobitnie pokazuje, jakim zespołem jest Entombed. Ja chylę czoła za namówienie do prywatnych wręcz zwierzeń tego małomównego muzyka. Grzeczne dzieci na długo zapamiętają też pewnie rozmowę z Bethlehem, w której poruszane zawiłości losu zespołu raz przyprawiają nas o spazmy śmiechu, by po chwili przyprawić człowieka o gęsią skórkę. Dziwny jest to zespół. Rozmowy z Arkhon Infaustus, czy Impety mogą również co delikatniejszego czytelnika przyprawić o niepokój myśli, ale czy trakowych posiada Mega Sin? Wątpię, jak extreme to extreme. W Mega Sinie najbardziej cenię dogłębne prześwietlenia, więc rozmowy z Atrocity, Dissection, Carlem-Michaelem Eide czy Lordem Kenthą Philipsonem zdecydowanie przypały mi do gustu. Podziemie znów potraktowano poważnie przeznaczając na młode kapele całkiem sporo stron, szkoda tylko, że niektórzy nie potrafią tego docenić, bo np. taka rozmowa z Deception zakrawa na pastisz. Na łamy Mega Sina tym razem udało zakraść się dwóm wywiadom z zespołami, które jednak odrobinę odbiegają od głownego nurtu prezentowanego przez tego zina. Myślę tu o Rootwater oraz Frontside i sam nie wiem czy nie są to moje ulubione strony w 5 numerze. Z wypowiedzi Maćka Taffa i Demona bije humor i autoironia. Niejeden twardy, true wojownik powinien się od nich uczyć. Recenzje sobie podaruję, bo nie chcę się denerwować. Chwila, jeszcze relacje! Tym razem mamy ich wysyp i kij z tym, że czytając o Beheading Tour 2004 czuję się jak roślinka, bo jednak jestem jak najbardziej zadowolony! Czym byłby prawdziwy metal bez rdzy biorącej się na jego serduchu od litrów piwa wypitych na wszelakich spędach! Teraz z kolej czas na minusy. Na pewno nie podoba mi się to, że w numerze piątym szczególnie dużo jest krótkich, nie mówiących de facto nic wywiadów, których jedyną rolą jest chyba tylko zasygnalizować, że dany zespół istnieje. Rozmowy z maminsynkami ze Slumber, egocentrykami z Cult Of Luna czy prawdziwkami z Incriminated mogło, a wręcz powinno zabraknąć w tej gazecie. Aż żal mi czasu i stron, na tak mizerne rzeczy. Poza tą niepokojącą tendencją oraz robioną na odpieprz się „Kryptą Killjoy’a” więcej grzechów nie stwierdziłem,
Kolejny numer, kolejne objawienia, kolejne pomyłki i tak ciągnie się to dalej. Oby jak najdalej, bo Mega Sin dobrą, ba bardzo dobrą gazetą jest. Niepokoją mnie tylko przebąkiwania i sugestie osoby, która pisała wstępniak jakoby miał to być jeden z ostatnich numerów Mega Grzechu. Jednak owy pomysł zwale na depresje zimową, chandrę, różyczkę, okres czy co tam chcecie…