12 czerwca bieżącego roku trzy kapele: Requiem, Climate i Ravendusk zebrały się w kupę i zagrały koncert. Odbył się on w miejscu przeznaczonym raczej przeznaczonym na słuchanie wierszyków małej Zosi, ale przynajmniej można było sobie wygodnie posiedzieć. Zaskoczyły mnie dosyć bogate światła sceniczne, których na takim koncercie się nie spodziewałem.
Zaczęła kapelka Requiem prezentująca techniczny death a’la Death, którego to utwory stanowiły dużą część setu (spóźniłem się trochę, ale na pewno poleciały: "Trapped in a Corner", "Zombie Ritual", "Empty Words"). W sumie to ciężko było odróżnić, który utwór był ich, a który Śmierci, chociaż kawałki lublinian są nieco bardziej motoryczne i cięższe. Gitarzysta-wokalista prezentował naprawdę dobre umiejętności wokalne, wydając z siebie dźwięki w różnych rejestrach i do tego wyraźnie, można było zrozumieć słowa nawet, aczkolwiek często wersy śpiewane były na jedno kopyto. Kwartet ten zagrał utwory ze swych dwóch demówek: "Mystery of the Dream" i "Essence Of Man". Dodam, że w Requiem za garami siedzi Twister, szerszej publiczności znany z występów u boku Krzysia Zalewskiego w Loch Ness i obecnie, a także w trashowym Scythe.
Ilość osób w pogo: 1
Średnia wieku ludzi w pogo: 40
Po nich kolej przyszła na Climate, czyli reprezentantów chełmskiej sceny. Z Chełmem każdy kojarzy zabójców z Parricide, niestety Klimat nie gra takiej błogiej sieczki jak ich starsi koledzy. Ostatnio z ich muzyką miałem do czynienia przy recenzji "The Final Prophecy" i wtedy nawet przypadła mi do gustu, jednak bez szczególnych zachwytów. Ot, dobre techniczne i melodyjne łojenie. Na koncercie podpasowali mi dużo bardziej, zagrali żywiołowo i z charakterem. Choć może ciut przy długo, ale ciężko wymagać, żeby grali krótko skoro mają czas. Ludzie też chyba mieli pozytywne odczucia po ich występie. Oczywiście nie zapomnieli nas uraczyć klasyką, w swoim wykonaniu, czyli "Another Brick in the Wall".
Ilość osób w pogo: na początku 2, na końcu 5
Średnia wieku ludzi w pogo: na początku 40, na końcu 14
Na koniec została główna gwiazda, czyli lubelski Ravendusk, który przy okazji obchodził siódme urodziny. Przed występem miała miejsce krótka przerwa, gdyż w niewyjaśnionych okolicznościach zaginął wokalista, lecz szybko się znalazł i … piekło zostało uwolnione. Zespół ten wbrew pozorom gra potężny black metal z dosyć dużą rolą klawiszy, choć nie dominującą. Bardzo szybko porwali ludzi do tańca, duża w tym zasługa Marcina Górniaka (wokal), który widać było, że jest znany przez publiczność i vice versa. Do tego dysponuje on dosyć specyficzną charyzmą oraz charakterystycznym wachlarzem zachowań scenicznych i odzywek, a co najważniejsze świetnymi umiejętnościami wokalnymi, którymi to nie dawał spokoju co wrażliwszym. Muzyka Ravendusk w miarę broni się od porównań do zespołów z półki klawiszowego blacku, chociaż nie da się od nich uciec, jednakże wdaje mi się, iż o tej kapeli jeszcze usłyszymy, a to na pewno z powodu nowej płyty, którą przygotowują…