STIGMATA DIABOLI – THE CODED DEVIL

(6 września 2020, napisał: Przem "Possessed")

Śląska ziemia wydała na świat wielu muzyków, jednym z nich jest Thorn. Człowiek stojący za nieistniejacym już projektem Arma Christi. Piszę o tym dlatego, że po zamknieciu tego projektu Thorn powrócił z kolejnym swoim projektem, nazwanym Stigmata Diaboli i debiutanckim materiałem “The Coded Devil”. Oczywiście mamy tu do czynienia z black metalem, ale nie spodziewajcie się piwnicznego grania. Muzyka jaką prezentuje nam Thorn jest wielowymiarowa, pełna zmian tempa i bardzo intensywna.

Album rozpoczyna się od “Przeistoczenia”. Gitara klasyczna i klawisze wprowadzają nastrój, do którego dołączają pojedyńcze akordy. Po chwili muzyka uderza wolnym tempem z industrialnymi elementami. Przyspieszenie oparte na ciekawym riffie i świetnie zaaranzowane partie perkusji. Po chwili muzyka ponownie zwalnia, pojawiają się nałożone wokale. Odgłosy burzy dzielą utwór na dwie części, ponownie pojawiają się klawisze wspóbrzmiące z pojedyńczymi akordami, dołącza perkusja. Muzyka płynie w wolnym tempie do kolejnego utworu “Odwieczny Bunt”. Tu od początku atakuje nas szybkie tempo i blasty. Wokal mimo tej kakofoni dźwięków jest czytelny. Co drugi wers na wokal jest nałożony efekt. Muzyka zwalnia na chwilę by powrócić z dużym natężeniem. Następuje zmiana riffu i kolejne zwolnienie, w tle brzmią klawisze dodając klimatu kompozycji. “Regnum Diaboli” to już anglojęzyczny utwór utrzymany w średnim tempie. Świetny psychodeliczny riff wwierca się w mózg, a po chwili otrzymujemy zwolnienie utworzone z sampli, które szybko zostaje przerwane kanonadą blastów, przez które przebija się ciekawy riff, zmienia się praca perkusji, klawisze zmieniają klimat na bardziej psychodeliczny, riff również się zmienia i wracamy do chwytliwego refrenu. “Arise My Demon”rozpoczyna się symfonicznie by po chwili zatakować kolejny raz na pełnym przyspieszeniu, szybkie tempo nieco zwalnia, melodyjny riff sam buja głową, by po chwili dać chwile wytchnienia i wrócić w średnim tempie. Perkusja pracuje miarowo, aby po chwili przyspieszyć wraz z intensywnie zagranym nowym riffem. Nie trwa to długo. Tempo przyspiesza, pojawia się dobrze wyważony wokal. Kolejne zwolnienie, pojedyńcze dźwięki basu dobra praca gitar, dźwięk wręcz wgniata w podłogę w tym wolnym fragmencie. Kolejne wyciszenie, riff, uderzenia w talerze, wszystko świetnie skomponowane. “Chwała Dla Życia” to kolejne tornado niszczące wszystko na swojej drodze. Są tu również element industrialne delikatnie wplecione w tą kakofonię. Ponownie wracamy do polskich tekstów artykułowanych z nienawiścią. Średnie tempo miażdży ciężarem, Thorn momentami deklamuje tekst. Wolne tempo rozpoczyna kolejny utwór “Instynkt”. Mierowo zagrany riff zmienia się, perkusja pracuje w średnim tempie by przyspieszyć kolejny raz w dzikiej galopadzie. Klawisze pojawią się w tle, tempo kolejny raz się zmienia, a wokal Thorna jest pełen ekspresji. Pojawią się kolejne industrialne smaczki, wolne tempo urozmaicają sample, zmieniające się rify… “Search Your Devil” rozpoczyna dźwięk syreny, który przerywa wybuch muzyki … jest to chyba najbardziej industrialna kompozycja na tym materiale, nawiązująca do tego jak grało się industrial we wczesnych latach 90tych. Muzyka atakuje niczym młot pneumatyczny na podkręconych obrotach. Ale już rozpoczyna się kolejny utwór, “Dominus Vobiscum” i chyba nie jest niczym zaskakującym użycie sampli ze śpiewami kościelnymi, w które wdziera się krzyk osoby opętanej. Po chwili następuje ciężkie uderzenie perkusji. Riff jest niemal marszowy. Tempo zwalnia do średniego, aranżacja perkusji jest zaskakująca, riffy zmieniają się często, wraz z tempem. W jednej chwili miażdży nas wolne tempo, by w ułamku sekundy szybka kanonada zmiotła nas z powierzchni Ziemi. “The Cypher” rozpoczyna się w średnim tempie, praca basu w tle brzmi świetnie, wokal przechodzi w głośny szept. Nie jest jednak zaskoczeniem szybkie przejście na wysokie obroty, które szybko wraca do wolnego tempa, w którym pojawiają się kolejne klawiszowe element potęgujące duszną i odhumanizowaną atmosferę. Pojawia się również niemal melancholijny fragment, który o dziwo idealnie wpisuje się w atmosferę tego albumu. “Dominus Vobiscum II – The Final End” to już ostatni utwór na debiucie Stigmata Diaboli. Mamy to wyraźne nawiązanie do pierwszej części tego utworu i zastanawiam się tylko czemu te dwa utwory nie znalazły się obok siebie na płycie, ale najwidoczniej taki był zamysł twórcy w osobie Thorn’a.

Gdybym miał przypiąć jakąś etykietkę Stigmata Diaboli to brzmiała by ona “awangardowy black/ industrial metal”. Moim zdaniem tak można w skrócie scharakteryzować ten materiał. Jednak tak krótkie opisy mają za zadanie jedynie ukierunkować potencjalnego słuchacza by wiedział jakiej muzyki ma się spodziewać, czy właśnie to ma ochotę odkryć i posłuchać. Zarówno “awangardowy” jak i “industrialny” w tym przypadku oznaczają całkiem coś innego niż mogą zrozumieć młodzi słuchacze. Ludzie wychowani na black metalu z początków lat 90-tych myślę, że wiedzą co mam na myśli. Jest to inna jakość niż to co prezentują współczesne tzw. zespoły awangardowe. Co ciekawe “The Coded Devil” mimo tak rozbudowanych środków przekazu, wciąż prezentuje muzykę agresywną i intensywną. Kompozycje mimo sporej chwytliwości są wciąż brutalne, mimo mocnego rozbudowania kopią dupe! Jestem pod wrażeniem sposobu aranżacji wielu zróżnicowanych elementów w jedną spójną i ciekawą całość. Gdybym miał szukać inspiracji Thorn’a, wskazałbym na dwa polskie zespoły. Non Opus Dei i Illness. Ile w tym mam racji, nie wiem, ale to bez znaczenia, liczy się natomiast kolejna mocna pozycja wydawnicza na polskim rynku zwana “The Coded Devil”.

Wyd. Wydawnictwo Muzyczne Psycho, 2020

Lista utworów:

1. Przeistoczenie

2. Odwieczny Bunt

3. Regnum Diaboli

4. Arise My Demon

5. Chwała Dla Życia

6. Instynkt

7. Search Your Devil

8. Dominus Vobiscum

9. The Cypher

10. Dominus Vobiscum II – The Final End