Michael Schenker Fest – Resurrection
(19 grudnia 2018, napisał: Pudel)
Postaci M. Schenkera nie trzeba chyba szerzej przedstawiać – współtwórca największych sukcesów UFO, współzałożyciel Scorpions, autor wielu płyt sygnowanych jako MSG jak i solowych. Album „Resurrection” to pierwszy studyjny efekt przedsięwzięcia Michael Schenker Fest, gdzie pan gitarzysta dobrał sobie czterech wokalistów, z którymi współpracował już w przeszłości. I w ten sposób na albumie zaśpiewali: Gary Barden – „oryginalny” wokalista MSG, rezydujący w zespole w pierwszej połowie lat osiemdziesiątych, Graham Bonnett, który wcześniej „wskoczył na chwilę do składu na słynną płytę „Assault attack” z 1982 roku, Robin McAuley, który w MSG dostał w drugiej połowie ósmej dekady XX wieku literkę „M” i najmłodszy z tego grona Doogie White, od połowy lat dziewięćdziesiątych obsługujący nieco wysłużone legendy, począwszy od Rainbow, przez Malmsteena a na Tank skończywszy – z panem M.S. związany od czasu projektu Temple of rock z 2011. Sklad uzupełnili basista Chris Glen i perkusista Ted McKenna, również związani w latach osiemdziesiątych z MSG oraz Steve Mann, obsługujący drugie wiosło i klawisze. Ekipa zebrała się dosyć konkretna, można było jednak mieć obawy, czy nie wyjdzie z tego smętny benefis grupki emerytów. Na szczęście tak się nie stało i jest co najmniej dobrze, z kilkoma solidnymi wzlotami i na szczęście bez rażących upadków. Przede wszystkim, na szczęście, mimo że przy takim składzie pewnie aż korciło, panowie darowali sobie sentymenty i zamiast odgrzewanych kotletów zaprezentowali w 100% premierowy materiał. Po drugie – Michael Schenker. Ja nie wiem co ten gość ma w sobie, ale gitarzystą jest wielkim i w idealny wręcz sposób łączy ostre, rockowe granie z niesamowitą lekkością. Można ten styl lubić lub nie, ale moim zdaniem gra lidera podnosi znacząco poziom całej płyty, na przykład w takim lekko południowym, zalatującym trochę walnym zebraniem PSL-u „Messin around”, który byłby po prostu bardzo średnim zapychaczem, ale leci tu taki ogień ze strun, że naprawdę miło posłuchać, mimo wybitnie knajpianego charakteru utworu. Na szczęście trafiają się tu również prawdziwe perełki, jak choćby hardrockowy „Take me to your church” ze świetnym refrenem(i doskonałym Doogiem Whitem) czy dosyć ciężki „Night moods”(Graham Bonnett!) albo znów bardziej heavymetalowe „The girl with stars in her eyes”(znów obłędny refren!)… ale ogólnie to całość to po prostu bardzo solidny kawał heavy rocka, z wycieczkami w stronę metalu (choćby otwierający album rozpędzony numer, gdzie swoją drogą wraz z liderem na gitarze pogrywa sobie niejaki Kirk Hammett…) czy momentami AOR lub prog rocka. Nie każdy utwór to epokowe arcydzieło(aczkolwiek chyba każdy chciałbym usłyszeć na żywo), ale ewidentnych śmieci również nie stwierdzono, nie jest to też na szczęście próba sprzedania paru sztuk więcej na „znane nazwiska” – wydaje mi się, że każdy z zaproszonych wokalistów mógłby zaśpiewać dowolny numer i też by było ok. Miło słyszeć, że weterani mają jeszcze coś do powiedzenia, z drugiej strony szkoda, że godnych następców jakoś nie widać…
Wyd. Nuclear Blast, 2018
Lista utworów:
01. Heart And Soul
02. Warrior
03. Take Me To The Church
04. Night Moods
05. The Girl With The Stars In Her Eyes
06. Everest
07. Messin’ Around
08. Time Knows When It’s Time
09. Anchors Away
10. Salvation
11. Livin’ A Life Worth Livin’
12. The Last Supper
Ocena: 7/10
