W sumie troszkę nawet dziwny jest fakt, że dopiero teraz ktoś wpadł na pomysł książkowego ujęcia fenomenu, jakim niewątpliwie jest twórczość Romana Kostrzewskiego i Kata. Opisywana tu pozycja to wywiad – rzeka z legendarnym frontmanem legendy polskiego metalu. Taka forma ma swoich zwolenników i przeciwników, w tym akurat przypadku był to moim zdaniem dobry pomysł. Nie od dziś wiadomo, że Roman to straszny gaduła, więc autor – czechowicki polonista, a także czynny sportowiec – w zasadzie mógł się ograniczyć do selekcji materiału i momentami naprowadzania wokalisty na odpowiednie tory. W efekcie wypadło to wszystko bardzo naturalnie, co mogło by gdzieś umknąć, gdyby te rozmowy próbować na siłę przekuć w autobiografię. Zaś w sytuacji, gdy pod katowskim szyldem działają dwa obozy pisanie biografii grupy siłą rzeczy byłoby zadaniem dosyć karkołomnym. Tak więc ostatecznie dostaliśmy 330 stron opowieści Romana. Opowieści, w których nazwa KAT, oraz kwestie muzyczne jak najbardziej pojawiają się często, ale nie zaryzykowałbym stwierdzenia, że stanowią główną siłę tej książki czy też jej rdzeń. Jest to bowiem przede wszystkim opowieść o człowieku z krwi i kości, który jakby przy okazji, może trochę wbrew sobie stał się idolem całych pokoleń metalowców. Nie będę tutaj zdradzał szczegółów, dodam tylko, że życie bohatera niniejszej pozycji nie należało do lekkich, łatwych i przyjemnych. Mimo to, Kostrzewski nie kreuje się na herosa czy też cierpiętnika, tylko z charakterystycznym dla siebie dystansem i poczuciem humoru opowiada jak było, oczywiście prezentując swój własny, osobisty punkt widzenia. Uderzyło mnie w jaki sposób Roman opowiada o konfliktach, problemach wewnątrz zespołu. Nie ma tu ani jednego personalnego ataku na Piotra L., jedynie – wyraźnie zaznaczone – osobiste przemyślenia na dany temat. I o ile sam czekam na rzekomo już gotową płytę Luczykowego Kata, tak różnica klasy w wypowiedziach jest jednoznacznie po stronie Romana. Sporo miejsca poświęcono także realiom w których przyszło działać Katowi, czyli głównie dziewiątej i dziesiątej dekadzie XX wieku. Dla młodszych czytelników wspomnienia z tamtych czasów mogą być lekko szokujące. Jeżeli miałbym się do czegoś przyczepić, to tylko do tego, że Mateusz Żyła mógł momentami dany temat pogłębić, pociągnąć bardziej za język… Niemniej jednak autor tego wywiadu nie ukrywa, że sam jest wielkim fanem twórczości swojego rozmówcy, więc ta pewna bezkrytyczność jest tutaj zrozumiała. Generalnie książkę mogę tylko polecić i to nie tylko fanatykom katowskiego metalu.  „Głos z ciemności” zwyczajnie doskonale się czyta, ja sam pochłonąłem tą pozycję przy dwóch posiedzeniach. Przy czym zaznaczę jeszcze raz: to nie jest biografia Kata – „tylko” bardzo dobry wywiad z Romanem Kostrzewskim. W dodatku opatrzony wstępem pióra Łukasza Orbitowskiego, po lekturze którego już miałem ciary na plecach – które nie ustąpiły do momentu skończenia książki.

Wyd. SQN, 2016

Ocena: +8/10

https://www.facebook.com/WydawnictwoSQN