Wódko pozwól żyć. Tak mi się nasunęły te słowa na myśl chwilkę po wysłuchaniu „Esperalem Tkane”. Chyba każdy z nad od czasu do czasu lubi sobie popić dobrze zmrożoną wódeczkę i chociaż na drugi dzień nie jeden z nas zarzeka się, że już nigdy więcej, to jak wiadomo rzadko kiedy dotrzymujemy tego postanowienia. Poza tym w stanie upojenia zdarza się nam wyrzygać, dosłownie i w przenośni, wszystko to co zalega nam na wątrobie. Dlaczego o tym wspominam w kontekście Odrazy? A no dlatego, że odnoszę wrażenie, iż tak właśnie było ze Stawroginem i Priestem. Panowie za pomocą tego albumu wyrzucili z siebie wszystko, co zalegało im w głowach i żołądku. Stworzyli płytę taką, jak sobie wymarzyli i absolutnie niczym się nie krępowali. Zagrali to co chcieli zagrać i tak jak chcieli. Podstawą jest tu black metal w szerokim bardzo rozumieniu. Nie ma jednego słusznego kierunku. Odnajdziecie tu ślady zarówno tego, co dzieje się w naszym kraju, jak i np. we Francji lub innych częściach globu. Słychać gołym uchem otwartość i spore osłuchanie w tym temacie. Najważniejsze jest jednak to, że panowie nadali tym wariacjom swój indywidualny charakter i odcisnęli na tym swoje piętno, które w każdej sekundzie materiału jest wyraźnie słyszalne. Nie ograniczyli się jednak tylko do czarnej polweki. Poupychali na tym materiale sporo elementów z goła odmiennych, takich jak wpływy jazzowe, które zespolone z resztą tworzą mieszankę iście wybuchową. Jest tu też trochę naleciałości, którym przedrostek post ( tak wiem, zlinczujcie mnie za to) nie jest obcy. „Esperalem Tkane” omamia otwartą formą, która za nic ma konwenanse i bez żadnych ceregieli weźmie was w obroty. Osobną sprawę stanowi tu warstwa tekstowa. To właśnie tutaj wracamy najbardziej do tego, co napisałem we wstępie. Miasto jest ich naturalnym środowiskiem i właśnie jemu poświęcili teksty. Wszystko co w nim jest piękne, brzydkie, przyciągające i odpychające tu jest, a do tego duża dawka własnych przeżyć i punktów odniesienia widzianych z poziomu rynsztoka. Smród fajek, zapleśniałe i zaciemnione miejsca są niczym dobrzy przyjaciele dla tego albumu. Z jednej strony może to być atrakcyjne, z drugiej wręcz przeciwnie. To też nie jest album dla każdego. Wymaga sporo samozaparcia i skupienia. Potrzebuje czasu i dobrej woli słuchacza, ale też nie wydaje mi się żeby Stawrogin i Priest przejmowali się tym, co ludzie powiedzą. Nagrali coś co chcieli, a że wyszedł z tego album nietuzinkowy, i to nie tylko w polskiej rzeczywistości, to już zupełnie inna sprawa. „Esperalem Tkane” to rzecz unikatowa na polskiej scenie i nie powinniście jej przegapić. Po wysłuchaniu tej płyty przyznacie mi rację w takiej oto sprawie. Ludzi wylewających wódkę za kołnierz należy topić.

Wyd. Arachnophobia Records, 2014

Lista utworów:

1. Niech się dzieje
2. Wielki Mizogin
3. Esperalem Tkany
4. Cicha 8
5. Gorycz
6. Próg
7. Tam, gdzie nas nie spotkamy

Ocena: 9/10

http://www.youtube.com/channel/UC2-o2Zfv4b8i_xxHPzktRyw