Ludziom z północy można zaufać jeśli chodzi o muzykę. Przekonałem się o tym tak ze sto razy. A przy „Lost in Tartarus” to nawet sto pierwszy raz. Fajny, dobry i szybki wpierdol o czasie trwania zbliżonym do klasyka znanego jako „Reign in Blood”. I choć gatunkowo to nie to samo, ale łączy je jedno: obie zaiste dają radę. W grze Norwegów bardzo zacny jest fakt, iż nie nacurwiają prostego i oklepanego do bólu hardcore’a, ale dobrze kombinują, wprowadzając do swojej muzy inne pierwiastki. I te właśnie przeróżne smaczki wzmacniają wartość tej płyty, sprawiają, że chętnie wnikasz w ten album, który intryguje już na wstępnym etapie, jakim jest naoczne ogarnięcie okładki (Cthulhu w stroju kowboja ujeżdza płaszczkę, a do tego atakują go zielone laski, czy może być dziwniej?). Potem słyszysz „Is This Where We Are At?” i już wiesz, że będzie to pare dobrych chwil. Bo w sumie to niczego mi tu nie brakowało. Zdecydowanie brzmi ta płytka doskonale. Kompozycjnie jest to ciekawy kompromis miejscowo poutykanej „przebojowości” z ciężarem, doprawiony odpowiednią dawką mroku. Shevils to naprawdę niegrzeczni chłopcy, którzy, khe khe, nieźle okładają swoje instrumenty. Mocno dają radę chociażby w takim „We Walk On Shattered Glass”, który ma w sobie jednocześnie coś niepokojącego i chwytliwego. A motywy zawarte w „Blizzard Beach”? Wręcz zrobione są z miodu. Koniec końców, ta ekipa norweskich wykolejeńców doskonale pokazuje, że ten, moim zdaniem, dość nudny gatunek jakim jest hardcore, można podać w ciekawy sposób. Wystarczy nie trzymać się sztywnych ram jakie uformowano sto lat temu wraz z powstaniem tego gatunku. Odrobina inwencji i można przekonać lekkiego sceptyka. Do HC bowiem podchodzę ostrożnie, ale tutaj zdecydowanie się nie sparzyłem.